วันอาทิตย์ที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2554

ผีบังบด


     ผีบังบด คือ ชาวเมืองลับแล หรือพูดอีกอย่างก็คือ คนธรรพ์ มีทุกอย่างเหมือนคนเราทุกประการ แต่เป็นผี มีอยู่ทุกที่ จะเป็น ตามป่า โขดหินใหญ่ หุบเหว จะเป็นภพซ้อนภพ อย่างที่ประสพมา คือที่ อ.บึงกาฬ ซึ่งเป็นวัดป่าแห่งนึง บริเวณวัดจะเป็นโขดหินน้อยใหญ่ ทั้งพลานหิน และมีธารน้ำไหลผ่าน พระที่วัดท่าน ว่าเคยมีพระ ต่างถิ่น มาปักกลดที่นั่น แล้วทำไม่ถูกคล้ายๆว่าลองภูมิเจ้าที่ ไม่นานเห็นผลท่านรีบเก็บอัฐบริขารแล้วรีบออกมาจากที่นั่นในตอนกลางคืน โดยไม่บอกใคร พอดีผมไปพักที่วัด ท่านจะมีห้องสำหรับโยมมาพักโดยเฉพาะ ที่ผมพักนั้นตั้งอยู่บนพลานหินติดป่าไผ่และมีธารน้ำไหลผ่าน ช่วงนั้นเป็นหน้าฝน แปลกมากที่วัดมีแต่ผมและหลวงพี่กับพระอาจารย์ สองรูปเท่านั้น แต่ตอนเช้าจะได้ยินเสียงคนหลายคนร้องเรียกกัน ดังมาจากทางป่าไผ่หลังห้องพัก ร้องเรียกให้ปล่อยวัวออกคอก บ้างก็มีเสียงเด็กร้องไห้ เสียงจอกแจก จอแจ เหมือนเป็นหมู่บ้านนึง






พอตกค่ำมาก็ได้ยินเสียงไล่วัวเข้าคอก เสียงเด็กร้อง เสียงทำกับข้าว เป็นอย่างนี้ประจำ ผมได้แต่ปลอบใจตัวเอง ไม่มีอะไรน่า พอมาตอนประมาณสามทุ่มกว่าๆ ได้ยินเสียงคนทิ้งไม้กวาดข้างห้อง ทั้งที่ห้องนั้นไม่มีใคร ที่พักจะเป็นห้องแถวครับ ในห้องแถวนั้นมีผมพักคนเดียว คราวนี้เป็นตอนกลางวัน นอนคนเดียวในห้องกำลังเคลิ้มหลับเหมือนฝันเป็นแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น เหมือนตัวผมตกจากที่พักไปทางป่าไผ่ มองไปทางลำธาร จะเป็นทุ่งนามีกระท่อมอยู่หลายหลัง แต่ละหลังห่างกันพอสมควรพร้อมกับมีหมอกลง และมีแสงไฟส่องมาจากกระท่อมแต่ละหลัง หลังคากระท่อมมุงด้วยหญ้าเหมือนที่บ้านเราเปี๊ยบ และที่ผมพักนั้นจะมีกระท่อมอยู่หลังนึงอยู่ใต้กอไผ่ บนกระท่อมจะมีผู้หญิงร่างท้วมวัยกลางคนนั่งอยู่บนกระท่อม พร้อมกับมีถ้วยชามอยู่เต็ม ในถ้วยจะมีน้ำพริกและมีข้าวเหนียว ผมเอื้อมมือไปหยิบข้าวเหนียว ปั้นจิ้มน้ำพริก ยื่นเข้าปากเคี้ยว ทั้งข้าวและน้ำพริกร้อนมาก ต้องรีบคายทิ้ง กินไม่ได้ ได้ยินเสียงบอกว่านั่นไม่ใช่ของๆเรา!...ผมสะดุ้งตื่น..โฮ่!..ฝันไป.....

     เล่าให้ผู้เฒ่าผู้แก่แถวนั้นฟัง ท่านว่า เป็นผีบังบด ท่านว่าอย่างงั้น.....


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น